یادداشتی به قلم حامد نصرآبادیان
پانتومیم؛ راهروی ورودی و جذاب انتقال احساسات در دهکده جهانی
حامد نصرآبادیان*: پانتومیم در جهان پرهیاهو و پرمخاطره این روزهای ما می‌تواند کاربرد گسترده‌تری برای بیان صلح و دوستی باشد.
به یاد بیاوریم که عمیق‌ترین لحظات حسی ما برای بروز احساساتی همچون خشم، نفرت، عشق، شادی، غم و .... فاقد دیالوگ هستند و تنها از طریق فرکانس‌های فیزیکال منتقل می‌شوند.
آری ما در لحظاتی که با منِ درون خود حرف می‌زنیم هم برای بیان و توصیف بهتر جملات به شکل ناخودآگاه از هنر پانتومیم استفاده می‌کنیم.
به نقل از مارسل مارسو اسطوره بزرگ میم در جهان «زبان می‌تواند دروغ بگوید اما بدن نه» بدن هر آدمی در مواجهه با هر رویداد حسی واکنشی عمیق‌تر و صادقانه‌تر دارد.
برای روشن شدن مطلب مثالی می‌زنم؛ به یاد بیاورید زمانی که گرسنه هستیم و به خانه کسی وارد می‌شویم، میزبان پس از ساعتی می‌پرسد «اگر گرسنه هستید غذا را بیاوریم!» و شما با تعارف می‌گویید «نه» اما در سکوت خانه ناگاه شکم و معده خالی شما قار و قور می‌کند.
یا دردهایی را که ناشی از ضربات یک حمله یا تصادف هستند، شما ممکن است با جملاتی بپوشانید اما زمانی که شما روی یک پا لنگ می‌زنید یا بازوی خود را با دست دیگر ماساژ می‌دهید یا سرتان را با انگشتان دست می‌مالید، شما به شکل غیرارادی میزان درد را بیان می‌کنید.
همه انسان‌ها از دوران غارنشینی تا دوره معاصر و مدرن امروز به شکل ناخودآگاه هنر پانتومیم را بلد هستند و از آن در امورات روزمره بهره می‌برند اما برای انتقال مفاهیم نیاز به آموزش و پرورش بیشتری است تا این هنر بیانگر بهتری برای صلح و مهربانی باشد.
زبان همیشه همچون خطوط مرزی ارتباط انسان‌ها را کم می‌کند؛ چراکه شما برای ورود به خاک هر سرزمینی نیازمند مجوز ورود هستید اما برای انتقال صلح و مهر و دوستی، بی‌بیان هیچ واژه‌ای با تنها اجرای چند حرکت ساده و دادن یک شاخه گُل خیالی می‌تواند سفیر صلح آن صحنه باشید.
بدون شک تمام هنرجویان و دانشجویان بازیگری تئاتر و سینما، برای درک بهتر از تخیل، احساسات و انتقال عواطف از دریچه بدن باید هنر پانتومیم را جدی‌تر بگیرند زیرا پانتومیم راهروی ورودی بازیگری حرفه‌ای سینما و تئاتر است و گونه‌ای جذاب برای انتقال احساسات در این دهکده جهانی.
*بازیگر و کارگردان تئاتر
